gloria
Tenía una infancia muy bonita con ella, mi hermana Marina, tengo un recuerdo muy bonito.
Para poder ir a jugar al voleibol nosotros teníamos que laborar la chacra. Trabajamos hasta las 11-11:30 de la mañana, llegábamos a la casa a ducharnos, a bañarnos, allá no se baña en Huacán ahí en Perú no hay ducha, ahí en el campo.
Y nos diera el permiso para que nos vayamos a jugar y mi padre ya, pues bien contenta de ver que hemos hecho todo, nos decía: “¡Voy con ustedes!” Y a mi papá le decíamos nosotros: “Papá no se ha sabido, y usted no ha trabajado, ¿por qué tiene que ir con nosotros?”
Yo tengo un recuerdo de mi padre que me llevaba con los caballos. Me decía “Hijita, vamos con el caballo” y me llevaba. Mi padre con su caballo y yo con mi caballo y nos íbamos lejos, antes no había carro. Y nos íbamos, pues trasladar a lejos a un pueblo, digamos que yo me voy de acá a Lasarte, Donosti… iba en caballo.
He sido muy activa, me gustaba participar en las danzas, jugar en los deportes… muchos recuerdos.
Pero en mi escuelita a mí gustaba participar en el voleibol. “Sabes qué Gloria, tenemos un reto, tal sitio, venga tú y tu hija.” Me iba, pues, con mi hija.
Acá cuando llegué, en Lasarte jugaba. Me independicé, trabajé; he sido muy independiente al trabajo. Y así saqué adelante a mis hijos.
Septiembre de 2023 yo decidí venirme. Tenía un propósito en 2007 a venirme acá de Perú, y hasta que el 2023 ya mis hijos ya todos salieron de profesión, ya cada uno por su lado. Yo le dije: “Hijo, ya ustedes tienen ya su profesión tienen para que se defiendan”. Y me quedé sola en la casa, el padre de mis hijos también se fue; y me quedé sola y “Yo qué hago acá?” y dije no, yo anhelaba ir a España, “¡Voy a ir!”.
Con ella me conozco acá ya.
– Rosa: Es una historia.
Es una historia muy… con ella, con mi tía me conocí acá en Hernani. Así viniendo, buscando con los compatriotas, me dice: “Hay acá uno de Usibamba y tal…” “Pero, ¿quién será?” Pues su hijo.
– Rosa: En el voleibol todos los domingos, ahí se encuentran, ahí se conocieron.
Oso haurtzaro polita izan dut nire arreba Marinarekin, oso oroitzapen politak dauzkat.
Boleibolera joan ahal izateko guk lurra landu behar genuen. Goizeko 11-11:30ak arte lan egiten genuen, etxera iristen ginen dutxatzera, bainatzera, han ez da dutxatzen Huacanen, hor Perun ez dago dutxarik, han zelaian.
Eta baimena eman eta aitak jada, dena egin dugula ikusteaz pozik, esaten zigun: “Zuekin noa!” Eta aitari guk esaten genion: “Aita ez da jakina, eta zuk ez duzu lanik egin. Zergatik joan behar duzu gurekin?”
Nik aitaren oroitzapen bat daukat, zaldiekin eramaten ninduena. “Alabatxo, goazen zaldiarekin” esaten zidan, eta eraman egiten ninduen. Aita bere zaldiarekin eta ni nire zaldiarekin eta urrutira joaten ginen, lehen ez zegoen kotxerik. Eta joaten ginen, bada, urrutira herri batera, demagun hemendik Lasartera noala, Donostiara… zaldian nindoan.
Oso aktiboa izan naiz, dantzetan parte hartzea gustatzen zitzaidan, kiroletan jokatzea… oroitzapen asko.
Baina eskolan boleibolean parte hartzea gustatzen zitzaidan. “Badakizu zer Gloria, erronka bat dugu, leku hau, zatozte zu eta zure alaba.” Beraz, alabarekin nindoan.
Hona iristean, Lasarten jokatzen nuen. Independizatu egin nintzen, lan egin nuen; oso independentea izan naiz lanarekiko. Eta horrela atera nituen aurrera seme-alabak.
2023ko irailean nik etortzea erabaki nuen. 2007an Perutik hona etortzeko asmoa nuen, eta 2023an nire seme-alaba guztiak profesionalak ziren, bakoitza bere aldetik. Nik esan nion: “Seme, dagoeneko baduzue lanbidea defendatzeko”. Eta bakarrik geratu nintzen etxean, nire seme-alaben aita ere joan egin zen, eta bakarrik geratu nintzen eta “Nik zer egingo dut hemen?” eta ezetz esan nion, Espainiara joateko irrikaz nengoen, “Joango naiz!”.
Berarekin hemen ezagutu genuen elkar.
– Rosa: Istorio bat da.
Bai istorio bat da… Berarekin, nire izebarekin, hemen ezagutu genuen elkar, Hernanin. Horrela, herrikideak bilatuz, zera esaten dit: “Bada hemen Usibambako bat dago…” “Baina, nor izango da?” Bada, bere semea.
– Rosa: Boleibolean igandero, hor egiten dute topo, hor ezagutu zuten elkar.
