margari
Nongoa? Eta Leokakoa.
Egun batean nire izeba bat zihoan Leokara eta jaisterakoan deitzen zion “Kontxa jetsi hai!”. “In dizkiñat ta”. “Hartzan trapu zahar bat ta jetsi hai kontu-kontari egoteko”. “Hartzan trapu zahar bat ta jetsi hai!”
Baina aitarekin, ez bagenion euskeraz egiten beak ez zun erantzuten, ixil-ixilik geratzen zen.
Ni oso txikitatik tabernan. Joaten nintzan handik Leokara bazkaltzera. Nere lehengusuen amona, hari bilobak handitu egin zitzaizkion eta nahi zuen ume bat edo zerbaitekin, norbaitekin jolastu. Eta esaten zidan: “Margari ven, quédate a comer, quedate a comer.” Pixkanaka- pixkanaka gelditu nintzen, a comer, a comer… Gero amona hura hil zen eta lehengusuak: “Oye Margari ya te puedes quedar a dormir.”
Taberna behean zen, pisua goran, eta klaro, beraiek berandu igotzen ziren eta utzi behar zituzten umeak ba inor gabe. Eta hauek zaintzeko ba: “Ya te podrías quedar a dormir”. Me quedé a dormir y hasta casarme. Gero dena; barran, komedorean eta denean.
Oso ondo ematen ginen, oso ondo. Egunero ikusten ginen. Beraiek beti pasatzen ziren tabernatik, total hortik igo eta… Laguntzen ginen pila bat. Zenbat soineko egin dizkiot nik zure amari eta izebari. Klaro, orduan beharra zegoen eta nik josten banekien. Soinekoak eta jertseak, eta denetik egiten nien.
Puntua egin edo zerbait, zerbait egin behar. Orain ere jarraitzen dut, denbora pasan niretzat hori da relax, relax da.
¿De dónde? Y de Leoka.
Un día mi tía iba a Leoka y al bajar le llamaba “¡Concha baja!” “Si ya los he hecho”. “Coge un trapo viejo y baja para estar charlando”. “¡Coge un trapo viejo y baja!”
Pero con mi padre, si no le hablábamos en euskera, no respondía, se quedaba en silencio.
Yo, desde muy pequeño, en el bar. De allí iba a comer a Leoka. La abuela de mi primo, sus nietos crecieron y quería un niño o alguien con quien jugar. Y me decía: “Mar- gari ven, quédate a comer, quédate a comer.” Poco a poco me quedé, a comer, a comer… Luego murió la abuela, y mis primos: “Oye Margari, ya te puedes a dormir.”
El bar estaba abajo, el piso se arriba y claro, ellos subían tarde y tenían que dejar a los niños sin nadie. Y para cuidar de ellos: “Ya te podrías quedar a dormir”. Me quedé a dormir y hasta casarme. Luego todo, en la barra, en el comedor y en todo.
Nos llevábamos muy bien, muy bien. Nos veíamos todos los días. Ellos siempre pasaban por el bar, subían por ahí, total. Nos ayudábamos un montón. ¡Cuántos vestidos he hecho yo a tu madre y a tu tía! Claro, había necesidad y yo sabía coser. Vestidos y jerséis, les hacía de todo.
Hacer punto o algo, hacer algo. Todavía sigo, para mí es un pasa tiempo, eso es relax, es relax.
