rosa
De ahí empecé yo a luchar para mis hijos. Ahí estuve en ese trabajo hasta que mi hijo se vino, pero antes que voy al mercado yo tenía un restaurante.
He logrado una meta que yo me había puesto: hacer profesionales a mis hijos.
Yo soy de Perú, en 2017 me vine. Acá estoy muy bien. Cuando llegué no más conocí unas personas muy buenas que me apoyaron para poderme hacer un contrato. “Pero hay que hacerte un contrato, tus papeles, pero tienes que estudiar”. “Ya ahora, pero yo no sé cómo”. “Amher pues” me dice.
La única ayuda es Amher para mí. Estoy muy agradecida, como muchos también estarán. “A ver, el sábado que vamos a salir a pasear en Zinkoenea nos esperas”. Y así vamos. Te aconsejan.
Como esta fecha he estado allá el año pasado. Y he estado con mis hermanas, ahí compartiendo, o sea, la costumbre que tenemos allá, todo.
Yo salí adelante. De eso estoy yo muy contenta que he realizado todas las metas que he soñado. Eso es todo lo que le puedo decir hasta ahora.
Hortik hasi nintzen ni seme-alabentzatborrokatzen.Hor egon nintzen lan horretan semea etorri zen arte, baina merkatura joan aurretik nik banuen jatetxe bat.
Nik jarritako helburua lortu dut: seme-alabak profesional bihurtzea.
Ni Perukoa naiz, 2017an etorri nintzen. Oso ondo nago hemen. Iritsi nintzenean, oso pertsona onak ezagutu nituen, eta haiek lagundu zidaten kontratu bat egin ahal izateko. “Baina kontratu bat egin behar zaizu, zure paperak, baina ikasi egin behar duzu”. “Orain, baina nik ez dakit nola”. “Amher, bada” esaten dit.
Laguntza bakarra Amher da niretzat. Oso eskertuta nago, asko egongo diren bezala. “Ea, larunbatean paseatzera aterako gara, Zinkoenean itxaron”. Eta horrela goaz. Aholkuak ematen dizkizute.
Data hauen bueltan egon nintzen bertan aurreko urtean. Nire ahizpekin egon naiz, elkarbanatzen, ditugun ohiturak, guztia.
Ni aurrera atera nintzen. Horretaz oso pozik nago, amestutako helburu guztiak bete ditudalako. Hori da orain arte esan diezazukedan guztia.
